Op deze pagina staan  ultrakorte verhalen van niet meer dan 99 woorden die ik plaatste in de Facebookgroep van Schrijven Online.

De overige zijn te vinden in 2018 en 2017.

Leunend tegen de toog waant ze zich onbespied in het halfduister. Alle ogen zijn immers op het podium gericht, waar flitsende betogen worden afgewisseld door handgeklap. Ze grabbelt in een grote, gebloemde tas, haar hand stuit op lipstick, drop en pindakoeken. Haar hand baant zich een weg tussen kassabonnen van Black Friday. Tevergeefs. Ik móet dat zakje met het witte poeder vinden, mompelt ze. En wel, nú.

Dan een heldere flits: vanuit het donker staat ze plotseling in het volle licht. Hoofden draaien, stemmen klinken. Ze duikt weg.De volgende dag staat haar foto in volle glorie op Facebook.

Nel Goudriaan @ 25 november 2018

Een wit gezicht, met een zakdoek veegt ze over haar ogen. Wat is er gebeurd, denk ik. Is ze op straat gezet? Ze draagt een lijzige spijkerrok, een donkerrood jack en daaronder stevige stappers met sokken. Alsof ze haar kledingkast heeft opengedaan en de eerste de beste kledingstukken bij elkaar raapte. Ze torst een zware legergroene rugzak. Haar mondhoeken hangen naar beneden.

In de bus komt ze naast me zitten. Haar stem klinkt hoog en ijl: ‘Ik heb het zo koud, negen minuten moest ik wachten.’

Langzaam keert de kleur terug op haar gezicht. Ze glimlacht: ‘Lekker warm hier.

’Nel Goudriaan @ 17 november 2018

Tractoren, rupsen en hijskranen denderen langs onze achtertuin. Vloeren en ramen trillen. Stoere werkmannen in oranje hesjes lopen over het bouwterrein. Sloten worden gevuld met zand. Een berg van stenen verheft zich boven de vlakte. Grote plastic zandzakken zorgen ervoor dat tuinen niet onderlopen. Regen klettert tegen de ruiten.

Ik zie in gedachten de mannen als kleuters spelen in de zandbak. Aan leren hadden ze een broertje dood. Liever zagen ze de vogels vliegen. ‘Er komt niets van jullie terecht,’ riepen wanhopige leerkrachten.Terwijl anderen zich in files naar kantoren begeven, spelen zij samen in een grote zandbak.

Nel Goudriaan @ 30 oktober 2018

‘Je moeder is zeker weer de hort op,’ zegt ze.

Tante Jo zit in haar armstoel voor het raam. Haar buik bolt en haar mondhoeken krullen naar beneden. Haar knot staat stijf in het gelid. Het gesteven kraagje van haar bloemetjesjurk is kreukvrij.

‘Jij ziet er weer slonzig uit vandaag met dat dunne vest,’ vervolgt ze.

‘Zullen we gezellig samen een kopje thee drinken, tante?’

‘Wat een rotwoord, gezéllig.’

Ik neem twee kopjes uit het dressoir. Mijn oog valt op een vergeelde foto van een danseres: jong, slank en beeldschoon.

Op de achterzijde staat geschreven: ‘Josefine 1946’.

@Nel Goudriaan 1 maart 2018

Ze zag er altijd tiptop uit. Als coupeuse naaide ze kleding op maat voor adellijke dames. Ze was een slanke vrouw met verfijnde trekken.

Een lieve lach, soms die blik vol droefheid, niet te verklaren.

‘Hoe komt het dat u nog steeds bij uw moeder woont, tante? vroeg ik haar eens.

Ze nam me mee naar de zolder en opende een grote koffer.

‘Hij reisde vooruit naar Indië om ons huis in gereedheid te brengen. Ik zou wachten op het  bericht, wanneer ik kon komen.’

Ze neemt de witte trouwjurk uit de koffer en strijkt over de glanzende stof.

@Nel Goudriaan 2 maart 2018