Op deze pagina staan ultrakorte verhalen van niet meer dan 99 woorden die ik plaatste in de Facebookgroep van Schrijven Online.
De overige zijn te vinden in
Ondanks de regen is Clara niet van plan naar huis te gaan. Ze leunt tegen de stam van een beuk met uitzicht op het graf. Zeven bossen rode rozen smeet ze in de groenbak. Wie brengt háár lief dagelijks bloemen? Die indringster zal ze op heterdaad betrappen.
Voetstappen weerklinken: een vrouw onder een zwarte paraplu nadert het graf. Ze buigt voorover en legt een bos rozen neer.Clara grijpt haar kans en duwt haar met haar gezicht in de dorens.‘Je verdiende loon!’De vrouw staat op; bloed druipt langs haar wangen.Clara herkent haar uit duizenden: ‘Jij hier?
© Nel Goudriaan 17-07-2019
De rozen zijn weg. Zelfs het lint met daarop ‘Voor mijn lief’ is verdwenen. Verbijsterd kijkt Evelien naar de lege plek bij het graf. Gerard had al eens verteld dat Clara extreem jaloers was, maar dat ze zo ver zou gaan ...
Ze denkt terug aan de afscheidsdienst. Op het laatste moment was ze binnengeslopen en vond een stoel op de achterste rij. Voor haar verdriet was geen plaats. Sterker nog: ze bestond niet.
Mooie woorden over een hardwerkende huisvader en trouwe echtgenoot striemden haar ziel.
‘Lieveling, ik zal rozen voor je kopen. Telkens weer.’
© Nel Goudriaan 15-07-2019
Als Clara aankomt bij het graf, ziet ze een bos rode rozen. Ze zijn vers, er hangt een kaartje aan: ‘Rust zacht, mijn lief.’
Wie heeft deze rozen bij haar Gerard neergelegd? Haar knieën worden slap. Ze wankelt, er trekt een waas voor haar ogen.‘Gaat het, mevrouw?’ vraagt een oudere heer die voorbijkomt.
Ze schudt haar hoofd.
‘Het valt niet mee een geliefde te verliezen.’ Hij kijkt naar de rozen. ‘Mooi boeket. Veel sterkte.’
Clara grist de rozen van de steen, smijt ze in de groenbak en rent weg.
© Nel Goudriaan, 14-07-2019
Mieren marcheren over bloedhete klinkers in mijn tuin. Voor de keukendeur lijken ze even te aarzelen, maar dan trekt de stoet resoluut verder. De sienna keukentegels kleuren zwart. Ze wandelen omhoog richting het aanrecht en de keukenkastjes om uiteindelijk lunchpauze te nemen. De pot met zelfgemaakte kruisbessenjam lonkt.
Ik laat ze met rust en neem plaats onder de parasol. Een reiger vliegt op met luide schreeuw en landt zonder pardon boven mij. Klodders wit vallen naast me neer. Ik zou een tuinslang moeten pakken, maar de zinderende zomerzon brandt te fel om op te staan. Mijn ogen vallen dicht.
© Nel Goudriaan juli 2019
‘Mama, Cavia wil niet met me spelen.’
‘Misschien slaapt hij.’
‘Maar zijn buik gaat niet op en neer.’
Ik loop naar de kooi en zie het meteen. ‘Paul, kom eens bij me zitten. Ik moet je iets vertellen: Cavia is dood.’
‘Net als die mug vorige week?’
‘Ja.’
‘Heb jij Cavia ook doodgeslagen, hij was toch lief?’
‘Nee, natuurlijk niet, jongen.’ ‘Kan de dokter hem weer beter maken?’
‘Dat kan helaas niet.’
‘Moet hij nu onder de grond net als opa ?’
‘We begraven hem straks samen.’
‘Mag hij naast opa liggen, dan is hij meer niet zo alleen.
Ze liepen zwijgend door de akker. Aan hun laarzen kleefde zompige klei. De aardappelen waren gerooid. De lucht kleurde langzaam rood.
Bij de sloot hielden ze stil en ze staken een sigaret op.
De zoon doorbrak de stilte: ‘Pa, ik kan het niet.’
‘Natuurlijk kun je het, jongen.’
‘Ik wil het ook niet.’
‘Maar hoe moet het verder, als ik geen opvolger heb?’
‘Ik weet het niet.’
Ze liepen terug. De boerenkool met worst dampte op tafel. Zonder woorden vulden ze hun magen. De zoon keek naar zijn vader: in het lamplicht leken de groeven in zijn gezicht dieper.
Ze zag er altijd tiptop uit. Als coupeuse naaide ze kleding op maat voor adellijke dames. Ze was een slanke vrouw met verfijnde trekken.
Een lieve lach, soms die blik vol droefheid, niet te verklaren.
‘Hoe komt het dat u nog steeds bij uw moeder woont, tante? vroeg ik haar eens.
Ze nam me mee naar de zolder en opende een grote koffer.
‘Hij reisde vooruit naar Indië om ons huis in gereedheid te brengen. Ik zou wachten op het bericht, wanneer ik kon komen.’
Ze neemt de witte trouwjurk uit de koffer en strijkt over de glanzende stof.
© Nel Goudriaan 2 maart 2018
Voorgelezen op vrijdag 4 april op Radia NPO 5 (Ron wacht op de nacht)
Tractoren, rupsen en hijskranen denderen langs onze achtertuin. Vloeren en ramen trillen. Stoere werkmannen in oranje hesjes lopen over het bouwterrein. Sloten worden gevuld met zand. Een berg van stenen verheft zich boven de vlakte. Grote plastic zandzakken zorgen ervoor dat tuinen niet onderlopen. Regen klettert tegen de ruiten.
Ik zie in gedachten de mannen als kleuters spelen in de zandbak. Aan leren hadden ze een broertje dood. Liever zagen ze de vogels vliegen. ‘Er komt niets van jullie terecht,’ riepen wanhopige leerkrachten.Terwijl anderen zich in files naar kantoren begeven, spelen zij samen in een grote zandbak.
© Nel Goudriaan @ 30 oktober 2018
‘Rustig spelen en in de kamer blijven.’
‘Ja, pap, klinkt het eenstemmig.’
Ze luisteren hoe hij de trap oploopt en de deur boven opent.
Vanuit de slaapkamer klinken vreemde harde geluiden, oerkreten. Ze pakken elkaar beet, troosten kleine broer die in snikken uitbarst.
De uren verstrijken, sommige ogen vallen dicht.
Eindelijk verschijnt hij in de deuropening met een wit gezicht en een brede lach.
‘Verrassing: jullie hebben er een broertje bij.’
Luid gejuich klinkt op. Handgeklap en gestamp van tien paar jongensvoeten.‘
We zijn compleet.’
In een stoet trekken ze naar boven: kleine broer voorop met een rond cadeau.
Haar trouwjurk sleepte door de modder en kleurde zwart van onderen. Maandenlang waren ze bezig geweest met de voorbereidingen. De bruiloft was tot in de puntjes geregeld, vooral door moeder en schoonmoeder. Samen kozen zij de designmeubelen voor de patiowoning. Ze protesteerde, maar haar verloofde suste: ‘Schatje, laat ze. Ze bedoelen het goed.’
Slechts één wens werd na protest vervuld: een witte duif. De kreet van Schoonmoeder: ‘zo romantisch’ gaf de doorslag. De blikken van verbaasde voorbijgangers deerden haar niet. Vanuit de verte hoorde zij haar naam roepen. De witte duif spreidde haar vleugels en vloog de vrijheid tegemoet.
© Nel Goudriaan 13 februari 2019