Op deze pagina staan ultrakorte verhalen van niet meer dan 99 woorden die ik plaatste in de Facebookgroep van Schrijven Online. De vijf laatste plaats ik
hier. De overige zijn te vinden in 2018 en 2017.
Leeg huis
Leeg huis
De slaapkamer ruikt naar een bed dat maandenlang niet is verschoond. De witte muren van de badkamer zien zwart van de schimmel. Spinrag zonder glans in alle hoeken en gaten.
De geur van iemand die het leven heeft opgegeven.
Ik open de ramen, vul een emmer met heet water en groene zeep. Elke keer als ik de spons uitwring, spoel ik vastgekleefde herinneringen weg. Ik vul een vuilniszak met lege pizzadozen,
drankflessen en spuiten.
Machteloze tranen huil ik om hem die mij ooit zo nabij was.
@Nel Goudriaan 9 augustus 2018
Zuiverboer
Zijn biologische melkkoeien grazen in het onbespoten weiland. Ze hebben namen, zoals Bertha, Klaartje of Rita. Koba is zijn
lievelingskoe: als ze hem ziet, loeit ze blij en likt ze over zijn gezicht.
Hij geniet van haar rulle tong over zijn pas geschoren huid. De geur van verse koeienpoep is de aangenaamste die hij kent. Eigenhandig maakt hij van volle melk de romigste kazen.
Voor zijn huis hangt een bordje: ‘Koop Kaas bij boer Klaas.’
Soms mist hij iets, beter gezegd iemand, in zijn leven. Bij het vallen van de nacht rolt dan zomaar een eenzame traan over zijn wang.
@Nel Goudriaan 28 juli 2018
Ogenblikvanger
Elke dag vangt hij mijn blik: soms staat hij langs de waterkant, meestal gewoon op straat. In zijn hand draagt hij een vangnet. Hij
draagt kleurige kleding en daarbij een goudkleurige hoed.
Ik vraag me af wie hij is en wat hij doet.
Vandaag trek ik de stoute schoenen aan en stap op hem af:
‘Goedemorgen, mijnheer, mag ik vragen wat u aan het doen bent?’
‘Jazeker, ik vang geluksmomenten. Voor je het weet, vliegen ze weg.’
Tante Jo zit in haar armstoel voor het raam. Haar buik bolt en haar mondhoeken krullen naar beneden. Haar knot staat stijf in het gelid. Het gesteven kraagje van haar bloemetjesjurk is kreukvrij.
‘Jij ziet er weer slonzig uit vandaag met dat dunne vest,’ vervolgt ze.
‘Zullen we gezellig samen een kopje thee drinken, tante?’
‘Wat een rotwoord, gezéllig.’
Ik neem twee kopjes uit het dressoir. Mijn oog valt op een vergeelde foto van een danseres: jong, slank en beeldschoon.
Op de achterzijde staat geschreven: ‘Josefine 1946’.
@Nel Goudriaan 1 maart 2018
Tante Jans
Ze zag er altijd tiptop uit. Als coupeuse naaide ze kleding op maat voor adellijke dames. Ze was een slanke vrouw met verfijnde trekken.
Een lieve lach, soms die blik vol droefheid, niet te verklaren.
‘Hoe komt het dat u nog steeds bij uw moeder woont, tante? vroeg ik haar eens.
Ze nam me mee naar de zolder en opende een grote koffer.
‘Hij reisde vooruit naar Indië om ons huis in gereedheid te brengen. Ik zou wachten op het bericht, wanneer ik kon komen.’
Ze neemt de witte trouwjurk uit de koffer en strijkt over de glanzende stof.
