Op deze pagina staan ultrakorte verhalen van niet meer dan 99 woorden die ik plaatste in de Facebookgroep van Schrijven Online
De vijf laatste plaats ik hier. de overige zijn te vinden in het archief 2017 en 2018 op deze site.
Weer die stilte in huis als ze van haar werk thuiskomt. Louise is sinds de verhuizing meestal bij haar nieuwe vrienden. Dat past bij haar leeftijd; toch voelt ze een vreemde onrust: dat vermoeide gezicht, het wegkijken, het gesnauw wanneer ze haar iets vraagt.
‘Laat me met rust, mam,’ roept ze steeds vaker.
Na de maaltijd, voor de zoveelste keer alleen, gaat ze naar boven om zich te verkleden. Ze heeft weinig zin in de vergadering.
De ravage op de slaapkamer is enorm: kleding op de grond, een lege sieradendoos.
Een waas trekt voor haar ogen.
‘Louise,’ stamelt ze.
@Nel Goudriaan 20 maart 2018
Ze aarzelt bij de deur.
‘Durf je soms niet?’
‘Natuurlijk, maar ik weet niet, ...’
‘Ik geloof er niets van. Je hebt het gewoon niet voor me over.’
Haar hart gaat wild tekeer, de wereld om haar heen draait.
Als ze niet doet wat hij vraagt, is ze hem voorgoed kwijt.
Met een tasje onder haar arm komt ze terug. Hij neemt het onmiddellijk van haar af.
‘Heb je alles? Het geld, de sieraden?’
Ze huivert als ze ‘s avonds ziet hNoe haar moeder huilt op zoek naar haar dierbare sieraden.
Hij appt haar: ‘Er is vast veel meer geld.’
@Nel Goudriaan 18 maart 2018
‘Je moeder is zeker weer de hort op,’ zegt ze.
Tante Jo zit in haar armstoel voor het raam. Haar buik bolt en haar mondhoeken krullen naar beneden. Haar knot staat stijf in het gelid. Het gesteven kraagje van haar bloemetjesjurk is kreukvrij.
‘Jij ziet er weer slonzig uit vandaag met dat dunne vest,’ vervolgt ze.
‘Zullen we gezellig samen een kopje thee drinken, tante?’
‘Wat een rotwoord, gezéllig.’
Ik neem twee kopjes uit het dressoir. Mijn oog valt op een vergeelde foto van een danseres: jong, slank en beeldschoon.
Op de achterzijde staat geschreven: ‘Josefine 1946’.
@Nel Goudriaan 1 maart 2018
Ze zag er altijd tiptop uit. Als coupeuse naaide ze kleding op maat voor adellijke dames. Ze was een slanke vrouw met verfijnde trekken.
Een lieve lach, soms die blik vol droefheid, niet te verklaren.
‘Hoe komt het dat u nog steeds bij uw moeder woont, tante? vroeg ik haar eens.
Ze nam me mee naar de zolder en opende een grote koffer.
‘Hij reisde vooruit naar Indië om ons huis in gereedheid te brengen. Ik zou wachten op het bericht, wanneer ik kon komen.’
Ze neemt de witte trouwjurk uit de koffer en strijkt over de glanzende stof.
@Nel Goudriaan 2 maart 2018