Waterwolken

Met haar beide armen gespreid staat ze voor de plas. Precies op de plek waar het zand overgaat in water. 

‘De wolken zijn in het water gevallen, oma,’ zegt ze.

‘Kijk eens naar de lucht,’ zeg ik.

‘Oh, daar zijn ook wolken.’

Ze gooit steentjes op de ‘waterwolken’ en kijkt gefascineerd naar de kringen die ze veroorzaken.

Dan ziet ze plotseling zichzelf: ‘Ik kijk in de spiegel.’

Ze danst vrolijk, terwijl ze handenvol kleine steentjes in het water werpt.

@Nel Goudriaan 11 april 2018

Wie niet weg is, is gezien, ik kom.

Mij  zie je niet. Ik zie jou toch ook niet?