Afscheid
Afscheid
ik keek je na toen je de hoek omging
nog even zag ik je verwaaide haren
de wind zong als een milde fluistering
het is, het was, we zijn, we waren
nog even zag ik je verwaaide haren
ik hoorde in gedachten nog jouw stem
het is, het was, we zijn, we waren
een sprankje hoop dat ik omklem
ik hoorde in gedachten nog jouw stem
maar nu voorgoed voorbij, je ging
een sprankje hoop dat ik omklem
totdat je oplost in de schemering
maar nu voorgoed voorbij, je ging
ik denk aan wie we samen waren
totdat je oplost in de schemering
blijf ik vergeefs nog naar je staren
ik denk aan wie we samen waren
de wind zong als een milde fluistering
nog even zag ik je verwaaide haren
ik keek je na toen je de hoek omging
@Nel Goudriaan 27 december 2018
Pantoum over het leven
Pantoem over het leven
Druivenplukkers vullen manden
Hutspot dampt op diepe borden
Wijn vloeit kwistig over randen
magen die aanhoudend knorden
Hutspot dampt op diepe borden
Vorken prikken, schrapen resten
Magen die aanhoudend knorden
Onvervuld ten langen leste
Vorken prikken, schrapen resten
Voorjaar, zomer, herfst en winter
onvervuld ten langen leste
van het sneeuwkleed rest geen flinter
Voorjaar, zomer, herfst en winter
Eindeloos herhalen levens
Van het sneeuwkleed rest geen flinter
Tienen dalen af tot zevens
Druivenplukkers vullen manden
Eindeloos herhalen levens
wijn vloeit kwistig over randen
Tienen dalen af tot zevens
@nel Goudriaan, 19 december 2018
Voorzichtig
Gedicht naar aanleiding van gedicht Afscheid van Adriaan Morriën
sluip je voorzichtig de hoek om
zul je gerust zijn
en zul je vredig zijn?
maar je bent niet gekleed
voor deze lange reis
weet je dat afscheid
hier maar een ogenblik is
een boodschap om een hoek
een blik achter dit werelddeel?
mag ik je hand en voet zijn
en kus je voorzichtig
het licht?
Nel Goudriaan 04-09-2018
Operatierobot
Trefzeker
bedienen zijn vingers
de panelen
vanuit de cockpit
heeft hij ruim zicht
op ragfijne naalden
die het kwaad verwijderen
uit haar lichaam
Voorzichtig
weeft hij witte draden
hecht haar wonden,
verlicht haar pijn
is veraf
en toch nabij
haar binnenkant
bekijkt hij in 3D
Behoedzaam
bewerkt hij haar schoot
bereidt haar voor
op het scheppen
van nieuw leven
aanschouwt zijn werk
en ziet dat het goed is
Even is hij weer de kleine jongen
die naast zijn moeder is gezeten
haar handen strelen de stof
terwijl de naald
van de de naaimachine
zoemend voortbeweegt
Hij hoort haar psalmen zingen
over Hem
die in de moederschoot
nieuw leven weeft
en haar doorgrondt en kent
vertrouwd is met haar wegen
Hij weet zich weer
een onderdeel
van het mysterie
een kleine radar
in een groot geheel
een dienaar
van een wonderlijk paneel
@Nel Goudriaan 15 april 2018
Inzending UMC poëzie wedstrijd 2018
Thema: Geneeskunde en Techniek
Munttheevrouw
Zonlicht
Het zonlicht trekt een baan
tussen grauwe flatgebouwen
dorre planten reiken tevergeefs naar licht
in de schaduw vechten mensen
ongezien vergieten zij onschuldig bloed
een eenzame vlag wappert kleuren
Een kind maakt een dansje
achter tralies op een grijs balkon
vraagt aan zijn moeder
hoelang de zon nog slapen zal
@Nel Goudriaan 18 mei 2018
Naar aanleiding van opdracht #195 Greetje Kruidhof op SOL
Hoe zou het zijn?
Hoe zou het zijn?
Het volk regeert
maar wat
als de wil van het volk
wordt gevormd
door de onderbuik
waar hebzucht haat en holle frasen
welig tieren?
Vrijheid regeert
maar wat
als de angst overheerst
en het volk
zich verschanst
zich veilig waant
achter barricades?
Waarheid regeert
maar wat
als partijen
gekleefd aan veilig pluche
afglijden en verworden
tot broeinesten van
ambitie en bedrog?
Geloof regeert
maar wat
als geloof heerst
over hoop en liefde
en de haat
zijn genadeloze gang
kan gaan?
Hoe zou het zijn
als poëzie met zachte schreden
het schrale land zou binnentreden?
als geloof weer hoop en liefde kust
en alle haat dan wordt geblust?
Hoe zou het zijn
als oren zich openen om te luisteren
als luide stemmen weer gaan fluisteren
zouden zachte krachten winnen
wit en zwart elkaar beminnen?
zouden vrijheid en gerechtigheid
eenheid en verscheidenheid
weer kunnen samengaan
en de vijandigheid verslaan?
zouden merels luider zingen
zou de leeuw van vreugde springen
zouden ringtones minder rinkelen?
zouden ogen weer gaan twinkelen?
of is een dichter maar een dromer
die wolf en lam tezamen ziet
spelen in een eeuwige zomer?
@Nel Goudriaan 5 mei 2018
(Nieuwe bewerking van gedicht ‘Democratie’ uit 2016)
Sprakeloos
Ze zeggen dat
tranen stromen
naar de zee
Zou het misschien zo zijn
dat sommige verdampen
in een dode rivierarm
en andere zich hechten
aan een eenzaam lichaam?
Ze zeggen dat
woorden verwaaien
in de wind
Zou het misschien zo zijn
dat sommige schuilen
in de holte van een boom
en andere wachten
tot iemand ze aanraakt?
Ze zeggen dat
uren glippen
tussen vingers door
Zou het misschien zo zijn
dat sommige vluchten
voor het heden
en andere stilstaan
in een punt van de tijd?
Ze zeggen dat
vragen wachten
op antwoorden
Ze zeggen dat
de wereld verdwijnt
als het donker wordt
Ze zeggen
ik stamel
weet niet
wat of hoe
@Nel Goudriaan 2 april 2018
Vleugellam
Onzichtbaar fluistert zij
in het avondlicht
Onhoorbaar lispelt ze
lange zinnen
langzaam verdwijnt haar stem
een mot vliegt haar vleugels stuk
tegen de staande schemerlamp
Haar bloemetjesjurk
kleurig en fleurig
gemaakt volgens oud patroon
steekt schril af
tegen donkere wolken
varkens schreeuwen in doodsnood
vlak voor de slacht
Dan een zwijgen overal
geen ijzige stilte maar
een stilte die ademt
ze wentelt zich in modder
en komt thuis
De aarde opent zich
Vanuit de verte klinkt een mannenkoor
(Vanuit de verte wenkt een vrouwenkoor)
@Nel Goudriaan 28 maart 2018
Naar aanleiding van opdracht Odile Schmidt op stofomslag van bundel Greetje Kruidhof
Uitgangspunt gedicht p.33 Wisselplaats
‘Je vader fluistert woorden’
Jouw naam
De boerenzwaluw
keert terug na lange reis
zingt aarzelend
zijn eerste lentelied
een grutto
koning van de weiden
zet de toon
een kieviet roept
vergeefs
haar eigen naam
Slaperige koeien
verlost uit donkere
bedompte winterstallen
begroeten
eerst verdwaasd
en dan uitbundig
groene weiden
dansen
de koeiendans
Ik denk
aan weilanden van vroeger
aan kalfjes warm
sabbelend aan mijn hand
aan emmers vol
rode bessen
met de hand geplukt
door jou en mij
elk voorjaar weer
roep ik jouw naam
@Nel Goudriaan 26 maart 2018
Zeedicht
Geschreven naar aanleiding van deze schrijfopdracht van Odile Schmidt op
Schrijven Online.
Zwijgen
koester me
streel me
in het morgenlicht
houd de gordijnen
nog heel even dicht
plak pleisters
op plekken van pijn
maar zwijg
over leven
dat doorgaat
en tijd
die alle wonden heelt
zit naast me
troost me
in de middagzon
schenk mij water
uit jouw bron
omarm me
in de avondkoelte
verwarm me
in de kilte van de nacht
maar zwijg
over morgen
en de nieuwe dag
zet stil
de tijd
ik ben
een
stipje
in de
eeuwigheid
@Nel Goudriaan 07-03-2018
Theater
Op het toneel zet zij haar masker af
kruipt in afgeleefde huiden
van verre voorgangers
spreekt hun taal, leeft hun leven
Iedereen ziet dat het niet waar is
maar niemand zegt er iets van
In de foyer zet zij haar masker op
fluistert over vreemde vogels
luistert naar stemmen van de overzij
buigt en knipt voor complimenten
lacht haar witte tanden bloot
@Nel Goudriaan januari 2018
Iedereen ziet dat het niet waar is
maar niemand zegt er wat van
‘De wereld is een speeltoneel
Elk speelt zijn rol en krijgt zijn deel.’
@Nel Goudriaan 26 januari 2018
Boom ensemble
Skye
een eiland in de mist gevangen
de tijd gestold tot eeuwigheid
een stilte die almaar blijft hangen
in flarden zonder onderscheid
de tijd gestold tot eeuwigheid
de wolken rusten op het land
in flarden zonder onderscheid
geen uitzicht over zee en strand
de wolken rusten op het land
er is slechts ruimte voor gemis
geen uitzicht over zee en strand
in mij een diepe duisternis
er is slechts ruimte voor gemis
een stilte die almaar blijft hangen
in mij een diepe duisternis
een eiland in de mist gevangen
Nel Goudriaan @ 29 november 2018