Schemering

Zij kwam in zijn leven en verdween. Hun samenzijn was kort en intens. Een vluchtige aanraking die zijn bestaan tijdelijk verlichtte.

Nu is hij weer alleen met de zee.
Het schemert. Hij loopt op een vrijwel verlaten strand. De regen striemt  langs zijn gezicht. Zilveren schuimkoppen verheffen zich boven het zwart van de zee. Zijn voeten zakken weg in het vochtige zand. Zijn tempo vertraagt. Een meeuw scheert rakelings langs hem heen.
Hij staat stil en denkt na over tijd en eeuwigheid en het waarom van de dingen. De antwoorden komen niet en zullen er ook niet komen.

Nel Goudriaan 30-09-2019

Het gras huilt

‘Mama, kijk eens, het gras huilt.’
Ik loop achter haar aan de tuin in. Ze neemt een grassprietje in haar hand en wrijft er zachtjes over. ‘Waarom is het gras verdrietig?’
‘Misschien mist het de zon en de madeliefjes.’
Ze kijkt me onderzoekend aan: ‘Maar in de winter komt er een kleed van sneeuw. Dat is fijn voor het gras.’

‘Mama, de wolken huilen ook.’
‘Dat heet regen.’
‘Dat weet ik wel en ik weet ook waarom: opa en oma en alle mensen die dood zijn huilen en de wolken vangen de tranen op.’
...
‘Mama, waarom huil jij nu?’

Nel Goudriaan 28-09-2019

Lotus

‘Lieverd, er ligt een pizza in de koelkast voor vanavond.’
‘Hoezo, mam, je zou toch thuis zijn?’
‘Of heb je liever sushi?’ 
Lotus pakt het twintig eurobiljet aan en stopt het in haar zak.
‘Snel naar de auto, ik ben al laat.’
Ze probeert het maar niet om te vragen of ze met de fiets of met de tram naar school mag.
‘Neem terug maar een taxi,’ zegt haar moeder.

Veel te vroeg arriveert Lotus op het schoolplein: ze is helemaal verkleumd als haar klasgenoten komen aanfietsen.
Er knapt iets in haar. Resoluut beent ze naar de dichtstbijzijnde tramhalte.

Nel Goudriaan 25-09-2019

Fenna

Ze houdt haar oren dicht. Vandaag wil Fenna geen varkensgeluiden horen. De roze koeken in haar tas lonken.
De les begint. Ze is veilig: juf Joke tolereert niets.
Zodra de pauze begint, rent ze naar het toilet. Ze likt van het roze en proeft de zoete smaak. Even nergens aan denken.

De bel gaat. Frank botst tegen haar aan: ‘Ga opzij, vet varken.’
Met neergeslagen ogen bereikt ze het klaslokaal en gaat zitten op haar plaats achterin.
‘Kom maar naar voren, Fenna,’ zegt juf Joke vriendelijk. ‘We zijn benieuwd naar jouw spreekbeurt.’
Ze laat een spoor van kruimels achter.

Nel Goudriaan 27-09-2019

Michiel

Hallo, juf Nel,’ klinkt het in de overvolle treincoupé.
Voor me staat een knappe jongen gekleed in een donker maatpak.
Zijn zwarte krullen roepen een vage herinnering op.
‘Kent u me nog? Ik ben Michiel.’
Dan weet ik het weer: miauwend als een kat kroop hij door de klas. Zijn werk was nooit af. Maar tekenen kon hij als geen ander. ‘s Avonds laat liep hij op straat. Zijn moeder was verslaafd aan coke.

‘Wat zie jij er goed uit,’ zeg ik.
‘Ik volg een opleiding voor architect.’
‘Geweldig.’
‘Nog bedankt dat u me inschreef bij het Grafisch Lyceum.’

Nel Goudriaan 24-09-2019

Rosa

Je mag je kamer helemaal zelf inrichten. Geld speelt geen rol,’ zegt haar vader.
Zijn vriendin knikt: ‘Hier heb je folders, bestel maar online.’
Rosa bekijkt haar kamer: veel groter dan die bij haar moeder. 
‘Koop ook maar nieuwe kleding, dan hoef je niet steeds heen en weer te sjouwen.’
 Onwennig loopt ze door het grachtenpand. 
‘Ik hoop dat je je snel thuis voelt. Je woont hier de halve week,’ zegt de vriendin stralend.
Haar buik bolt.

De deur van de babykamer staat open. Helemaal gestileerd in design roze met een witte schommelwieg.
‘Ik wil naar huis,’ zegt Rosa.

Nel Goudriaan, 21 september 2019

Uitgespeeld

Chantal, ben je vanavond thuis?’ vraagt ze.
‘Hoezo, mam?’
‘Ik wil je graag aan iemand voorstellen.’
Aan haar toon hoor ik dat het belangrijk is. De filmavond met mijn vriendinnen zal ik maar afzeggen ...

Ze kijkt naar hem met een blik die ik niet meer zag sinds die fatale dag.
‘Arnold is een collega van me in het orkest, hij speelt cello.’
Hij geeft me een slappe hand. ‘Dus jij bent Chantal, ik hoorde van je moeder dat je prachtig piano speelt.’
Ik kijk naar de piano waarop de foto van mijn vader staat.
‘Nee, ik speel niet meer.’

Nel Goudriaan 19 september 2019

Zwarte tulpen

Kijk eens naar buiten, lief. Zie je hoe de tulpen hun kopjes weer boven de grond uitsteken?’
Zijn woorden doen pijn aan mijn oren. ‘Kun je zachter praten?’ vraag ik.
Hij slaat zijn arm om me heen en neemt me mee naar buiten. ‘Luister naar de merel, snuif de lentegeuren op,’ fluistert hij.
Ik ruik mijn muffe lijf, een geur die me herinnert aan de kledingkast van mijn oma.
  
‘Lieverd, kijk naar ons mooie mannetje: een nieuw begin.’ 
De baby krijst doordringend. Ik vlucht naar mijn veilige hol, duik onder de dekens en zie een veld vol zwarte tulpen.

Nel Goudriaan, 16 september 2019

Dit verhaal kwam in de top vijf Schrijven Online

Schrijversfeest

In een paradijselijke tuin  komen  schrijvers van diverse pluimage bijeen. Ze spreken gepassioneerd  over hun boeken in wording. Er wordt gelachen, gehuild, een schrijver valt van zijn stoel en krabbelt weer op.
Trappen kraken. In een donkere kelder, slechts verlicht door kaarsen, zinderen zinnen. 
Een van de schrijvers verrast met een vlijmscherpe conference over de hobbels en kuilen van het schrijverschap. 
Heerlijke  wijnen en kostelijke spijzen strelen de smaakpapillen. De tongen komen los. Iemand verslikt zich in een gevuld ei.

Vanuit  een stille uithoek klinken rauwe kreten. Een van de schrijvers baart onder luid applaus haar eersteling.

Nel Goudriaan, 10 september 2019

Pantoffeltijd

Kwart voor zes: de aardappelen staan op het vuur. Het aanrecht is een ravage. De baby huilt. 
Tien voor zes: Michelle struikelt over een rammelaar. Zweetdruppels lopen over haar wangen.
Vijf voor zes: ze plaatst pantoffels onder zijn stoel.

Om zes uur rammelt het slot en stapt hij de kamer binnen.
‘Wat een bende. Zeker weer de hele dag lui op de bank gelegen, terwijl ik werk.’
De baby krijst hartverscheurend.
‘Breng dat kind naar bed. Ik wil rustig eten.’

Ze loopt naar de keuken, pakt de pan met hete aardappelen en smijt deze tegen het bloemetjesbehang.


Pantoffeltijd 
(versie 2)
 
Kwart voor zes: de tomatensoep pruttelt. Het aanrecht is een ravage. De poes miauwt om eten
De baby huilt.

Tien voor zes: Michelle struikelt over een rammelaar. Het zweet breekt haar uit

Vijf voor zes: ze dekt de tafel en plaatst een paar pantoffels onder zijn stoel.
 
Zes uur: het slot van de voordeur klikt. Hij  komt binnen, zijn  lippen stijf opeen geklemd.
De pantoffels schopt hij weg.
De baby krijst.

Twee over zes: Michelle pakt de pan met tomatensoep en giet deze zorgvuldig leeg in de pantoffels. 
De poes lebbert van de soep. 
De baby kraait van plezier.

Nel Goudriaan 21-08-2019

Verpakt

Gelukkig is het niet druk in de slijterij. Haastig zoekt ze naar een fles goedkope whisky. Nu snel afrekenen. Er is één klant voor haar. Op de toonbank prijkt een rieten mand; daarnaast staan flessen van verschillend formaat. Tergend langzaam pakt de verkoper ze in en voorziet ze van een gouden lint.

 

‘Kunt u er een papiertje omdoen?’ vraagt ze, als ze aan de beurt is.

‘Cadeauverpakking?’

‘Dat hoeft niet, een papiertje ter bescherming.’

‘Ah, een schaampapiertje.’

Vragend kijkt ze hem aan.

‘Zo noemden wij dat vroeger. De buurman ziet niet wat je hebt gekocht.’

‘Toch maar cadeaupapier, alstublieft.’

 

@Nel Goudriaan 7 juli 2019

Zomaar een lome zomerdag

Mieren marcheren over bloedhete klinkers in mijn tuin. Voor de keukendeur lijken ze even te aarzelen, maar dan trekt de stoet resoluut verder. De siennakeukentegels kleuren zwart. Ze wandelen omhoog richting het aanrecht en de keukenkastjes om uiteindelijk lunchpauze te nemen. De pot met zelfgemaakte kruisbessenjam lonkt.

 

Ik laat ze met rust en neem plaats onder de parasol. Een reiger vliegt op met luide schreeuw en landt zonder pardon boven me. Klodders wit vallen naast me neer. Ik zou een tuinslang moeten pakken, maar de zinderende zomerzon brandt te fel om op te staan.Mijn ogen vallen dicht.

 

@ Nel Goudriaan, 27 juni 2019

Cruise

Stil zitten ze aan de ontbijttafel. Zij vraagt hem boven zijn bord te eten, zodat de kruimels niet op het tafelkleed vallen. Samen doen ze de boodschappen: zij vraagt, hij pakt. Hij droomt soms van een ander leven.Zij is moe van het boetseren. De souplesse van zijn materiaal neemt af en ze kan slechts nog iets afbikken van de harde steen.De muren van de kamer, ooit wit, zijn nu muisgrijs . Ooit stelde hij voor ze zonnegeel te schilderen, maar dat ketste af op haar zwijgen.

 

Hardop leest hij een krantenkop voor: ‘Nooit te oud voor een cruise’.

 

Nel Goudriaan 23-06-2019

Gestrand

Ze staan stil bij het museum. Allebei gekleed in beige broek en donkerblauw shirt. Hij draagt sneakers met oranje randen. Zij draagt een zilveren ketting; op haar hoofd leunt tevergeefs een zonnebril. ‘Raar weer vandaag, zegt hij.‘De buienradar voorspelde zon,’ zegt zij.

 

In het restaurant nemen ze plaats. Hij leest de krant; zij pakt een kleurplaat. ‘Ook voor volwassenen is kleuren leuk en rustgevend,’ merkt de ober op.De man staat op en loopt onrustig heen en weer. ‘Zullen we dan maar die rondleiding doen, nu we hier toch zijn?’‘Ach ja, wat moeten we anders,’ antwoordt zij.

 

@Nel Goudriaan 25-06-2019

Morgenrood

In alle vroegte stap ik de deur uit en loop naar het water. Ik zie hoe de hemel langzaam rood kleurt, hoe libellen en waterjuffers dansen. Ik luister naar kikkers die hun lied kwaken, wacht tot de morgendauw oplost in de warmte van de zon.

 

Ik laat me wiegen in een witte roeiboot, zonder doel. Er bestaat geen tijd, er is alleen maar ruimte, eindeloze ruimte. Ik gooi mijn mobiele telefoon overboord en zie hoe deze naar de bodem zakt. Mijn lijf tintelt, de warmte van de zon koestert me.

In de verte loeit een koe, ik loei terug.

 

@Nel Goudriaan 18-04-2019

Marmerpaleis

Zacht glanst het licht over de harde steen. Haar handen strijken over de marmeren tafel. ‘Mijn paleis is het jouwe,’ had hij gezegd. Slechts één voorwaarde noemde hij: ‘Alle kamers zijn tot je beschikking, behalve de zolderkamer.’ Ze schrijdt door de gangen, loopt de trap op en bekijkt haar spiegelbeeld in de badkamer.

 

Alsof ze geen regie meer heeft over haar eigen benen neemt ze de zoldertrap. De sleutel blinkt haar tegemoet. Er is geen weg terug. De deur gaat open en sluit zich. Zeven langwerpige marmeren kisten staan op een rij. Gesloten, één open kist ernaast. Ze huivert.

 

@Nel Goudriaan 18-05-2019

Schoon schip

Ik gooi een volle vuilniszak met een zwaai de container in. Dat is één.

 

Hij houdt van merkkleding, liefst zo duur mogelijk. Natuurlijk kan ik zijn maatpakken verkopen, maar van hem wil ik geen euro, geen cent. Hoppa, daar gaat weer een zak. Wat een opluchting. Als hij straks thuis komt, is de container opgehaald. Morgenochtend merkt hij dat zijn kledingkasten leeg zijn. Hij zal naakt voor de spiegel staan als een keizer zonder kleren. Eindelijk toont hij zijn ware aard. Niet aan mij, ik heb de deur achter me dichtgetrokken en laat hem achter in zijn lege fantasiewereld.

 

@Nel Goudriaan 20-04-2019

Queen bee

‘Nodig je háár ook uit op je feestje, Chantal?’

‘Ja, ik vind het zielig dat zij wordt buitengesloten.’

Mylène richt zich tot de anderen van het groepje: ‘Hóren jullie dat? Ze heeft her toch zeker aan zichzelf te danken? Kom, meiden, we gaan even in conclaaf.’

Zes vriendinnen lopen naar de andere kant van het plein.‘

 

Vanaf nu verbied ik jullie om met Chantal te praten. Laat haar maar samen met die trut kletsen.’

‘Je hebt helemaal gelijk, Mylène.’‘Wisten jullie trouwens dat Chantal ...?’

‘Oh, nee, echt?’

De bel gaat.

‘We appen nog, denk erom wat ik zojuist zei.’

 

@ Nel Goudriaan 11-04-2019

Weerzien

Vanuit de verte ziet hij haar staan met haar rode krullen. Ze staat bij de brug en leunt voorover. De contouren van haar bollende buik zijn zichtbaar. Er gaat een schok door hem heen. Zou ze daarom ...?

 

Die ochtend voelde hij een onweerstaanbare drang naar zijn geboortedorp te gaan. Maandenlang had die plek gemeden. Nooit meer wilde hij haar zien na haar botte afwijzing, toen hij opeens vlinders in zijn buik voelde. Ooit was ze zijn maatje, zijn jeugdvriendin.

Hij versnelt zijn pas. Dan staat hij naast haar, ruikt haar vertrouwde parfum.

'Ik ben er,’ fluistert hij.

 

@Nel Goudriaan 11-04-2019

Zeilboot in fles

Niet in huis voetballen,’ roept moeder.

Lowie trapt de bal nog eens keihard tegen de muur. Op de achtergrond huilt zijn babybroertje.

‘Ophouden, nú, schreeuwt ze.

Nogmaals geeft hij de bal een trap, maar nu klinkt gerinkel van glas. Op de stenen ondergrond liggen glasscherven en de resten van een zeilboot.

De baby krijst.

 

Lowie loopt zijn kamer binnen, gaat in bed liggen met de dekens over zich heen. ‘Het laatste dat hij voor me maakte. Alles is kapot nu.’

Dan voelt hij haar hand op zijn hoofd. ‘Mis jij hem ook zo, jongen?’

De baby is eindelijk stil.

 

@Nel Goudriaan 07-04-2019


Zwembad

Ze neemt plaats bij het zwembad. De lucht is grijs, het is twintig graden. Te koud voor een bikini. Haar roze truitje trekt strak om haar weelderige borsten.

 

Verveling slaat toe. Waarom besloot ze de vakantie door te brengen in dit verlaten oord? Op de foto’s was het een paradijs met palmen en een strakblauwe lucht. ‘Lolita’ ligt opengeslagen op de tafel achter haar.

 

Ze kijkt naar het jonge meisje aan de overkant. Haar lange benen uitgestrekt op de rand van het zwembad. Haar slanke bovenlijf bedekt met een minuscuul topje. Ze huivert, een gevoel van heimwee overvalt haar.

 

@Nel Goudriaan 18-03/2019

Begraven

‘Mama, Cavia wil niet met me spelen.’

‘Misschien slaapt hij.’

‘Maar zijn buik gaat niet op en neer.’

Ik loop naar de kooi en zie het meteen. ‘Paul, kom eens bij me zitten. Ik moet je iets vertellen: Cavia is dood.’

‘Net als die mug vorige week?’

‘Ja.’

‘Heb jij Cavia ook doodgeslagen, hij was toch lief?’

‘Nee, natuurlijk niet, jongen.’

‘Kan de dokter hem weer beter maken?’

‘Dat kan helaas niet.’

‘Moet hij nu onder de grond net als opa ?’

‘We begraven hem straks samen.’

‘Mag hij naast opa liggen, dan is hij meer niet zo alleen.’

 

@Nel Goudriaan 19-02-2019

Witte duif

Haar trouwjurk sleepte door de modder en kleurde zwart van onderen. Maandenlang waren ze bezig geweest met de voorbereidingen. De bruiloft was tot in de puntjes geregeld, vooral door moeder en schoonmoeder. Samen kozen zij de designmeubelen voor de patiowoning. Ze protesteerde, maar haar verloofde suste: ‘Schatje, laat ze. Ze bedoelen het goed.’ 

 

Slechts één wens werd na protest vervuld: een witte duif. De kreet van Schoonmoeder: ‘zo romantisch’ gaf de doorslag. De blikken van verbaasde voorbijgangers deerden haar niet. Vanuit de verte hoorde zij haar naam roepen. De witte duif spreidde haar vleugels en vloog de vrijheid tegemoet.

 

@Nel Goudriaan 13 februari 2019

Nog niet

Kleuren overweldigen haar. Vooral het felle geel doet pijn aan haar ogen. Waren ze altijd al zo luidruchtig aanwezig?

Ze loopt naar de rozenstruik, de zoete geur bedwelmt haar. Het gras is bezaaid met madeliefjes, die fel oplichten in de zon. Met haar handen streelt ze over het gras, nog nat van de morgendauw. Een koolwitje fladdert boven de hortensia. Ze kijkt hem na als hij wegvliegt. Haar benen trillen, ze wankelt door de openslaande tuindeuren naar binnen.

 

Weer in de kamer schuift ze de gordijnen dicht. Veilig in haar cocon. Ze is nog niet klaar voor het licht.

Gebonden

‘Voor je uit kijken. Maak geen oogcontact met anderen.’

Mijn pols knelt, zijn hand raakt de mijne. Hij bepaalt het ritme; willoos loop ik met hem mee.

‘Goed zo, je laat je verzet varen,’ fluistert hij.

We naderen een stiller gedeelte van de stad. Niet langer houd ik mijn hoofd gebogen.

‘Maak me los, vertrouw me,’ smeek ik, ‘ik loop niet meer weg.’

‘Dat vertrouwen heb je voorgoed verspeeld.’

 

We lopen onze woonstraat in. Hij steekt zijn hand op tegen de buren. Weer thuis ontsluit hij de handboei. Mijn pols ontspant. Deuren en ramen gaan op het nachtslot.

Ontbijt

Lang aarzelde ze, maar toen hij haar vroeg samen te wonen, zei ze volmondig ‘ja’.

Het bleek een goede beslissing te zijn: hij was vrolijk, galant, opende deuren en hing haar jas op.

De eerste morgen kwam hij de slaapkamer binnen met een ontbijt voor twee: vers geperste sinaasappelsap, een gekookt eitje, broodjes, koffie en croissants. Ze at vol smaak. Hij ruimte alles op, zelfs de kruimels in het bed.

‘Heerlijk, schat, wat ontzettend lief van je.’

Hij glimlachte en zei: ‘Je weet nu precies hoe het moet. Vanaf morgen verwacht ik dat jij dagelijks de honneurs waarneemt.’

Ongewenst

De tassen propte ik onder de tafel en ik bestelde een club sandwich. Een paar dames, zo te zien net terug van de kapper, namen plaats aan de tafel naast me.

Misprijzend keken ze naar mijn tassen.

‘Bespottelijk dat ze hier huismoeders toelaten met boodschappentassen. Zo ordinair.’

Ik deed alsof ik niets hoorde, pakte een boek en begon te lezen.

‘Niet normaal, zeg, lezen aan tafel. Wat onhygiënisch,’ sprak de andere dame op hoge toon. Ik heb trouwens al mijn boeken weggedaan. Stofnesten zijn het.’

 

Mijn club sandwich arriveerde. Zij bestelden een groene salade en water voor de hond.

Hond

‘Mama, mag ik een hond?’ vraagt mijn vijfjarige zoon.

Deze vraag vrees ik al sinds hij geboren is. Elk kind wil op een gegeven moment een hond.

‘We gaan naar de Kringloopwinkel om een mooie uit te zoeken.’

‘Maar dat is geen echte. Ik wil er een om mee te rennen.’

‘Het is zielig voor de hond als jij naar school bent en ik naar mijn werk. Dan gaat hij huilen, omdat hij zo alleen is.’

Een diepe rimpel verschijnt boven zijn ogen.

‘Maar mama, dan kopen we er toch gewoon twee. Dan kunnen ze samen de hele dag spelen.’

Met mijn zoontje van vijf stap ik in de bus. Hij struikelt over een hond die breeduit over het middenpad ligt.

Luidkeels begint het beest te blaffen.

‘Rothond,’ roep ik.

De bazin werpt me een vuile blik toe: ‘Laat dat rotjong van jou beter uitkijken.’

‘Houd dat beest binnenboord, trut,’ schreeuw ik.

‘We vertrekken,’ klinkt het door de luidspreker. Woedend loop ik door. De andere passagiers zwijgen.

‘Ach gossiepossie, Fifi, heb je zo’n pijn. Trapte die stoute jongen op je?’ kweelt Bazin.

Mijn zoon huilt. ‘Mama, ik kon er niets aan doen, ik dacht dat het een kleedje was.’

Kleedje