‘Hallo, juf Nel,’ klinkt het in de overvolle treincoupé.

Voor me staat een knappe jongen gekleed in een donkerblauw pak.

Zijn zwarte krullen roepen een vage herinnering op.

‘Kent u me nog? Ik ben Michiel.’

Dan weet ik het weer: miauwend als een kat kroop hij door de klas. Zijn werk was nooit af. Tekenen kon hij als geen ander. ‘s Avonds laat liep hij op straat. Zijn moeder was verslaafd aan coke.

‘Wat zie jij er goed uit,’ zeg ik.

‘Ik volg een opleiding voor architect.’

‘G.eweldig.’

‘Nog bedankt dat u me inschreef bij het Grafisch Lyceum.’

We lachen naar elkaar