Vragen 

 

Ze zeggen dat

tranen stromen

naar de zee

Zou het misschien zo zijn

dat sommige verdampen

in een dode rivierarm

en andere zich hechten 

aan een eenzaam lichaam? 

 

Ze zeggen dat

woorden verwaaien

in de wind

Zou het misschien zo zijn

dat sommige schuilen 

in de holte van een boom

en andere wachten

tot iemand ze aanraakt?

 

Ze zeggen dat

kleuren verdwijnen 

als het donker wordt

Zou het misschien zo zijn 

dat sommige dwalen

in een verlaten doolhof

en andere zich vermengen

in een stralend hemelbed?

 

Ze zeggen dat

uren glippen 

tussen vingers door

Zou het misschien zo zijn

dat sommige vluchten

voor het heden 

en andere stilstaan

in een punt van de tijd?

 

Ze zeggen dat

vragen wachten 

op een antwoord

Zou het misschien zo zijn

dat sommige oplossen

in flarden van mist

en andere eeuwig sluimeren  

in het woud van onwetendheid?

 

@Nel Goudriaan 7 april 2018

Zwijgen

 

koester me

streel me

in het morgenlicht

houd de gordijnen 

nog heel even dicht

 

plak pleisters 

op plekken van pijn

maar zwijg 

over leven

dat doorgaat

en tijd 

die alle wonden heelt

 

zit naast me

troost me

in de middagzon

schenk mij water

uit jouw bron

 

omarm me

in de avondkoelte

verwarm me

in de kilte van de nacht

maar zwijg 

over morgen 

en de nieuwe dag

 

zet stil de tijd

ik ben

een stipje

in de eeuwigheid 

 

@Nel Goudriaan 07-03-2018

Sonnet

 

Je zwarte krullen zijn al zilvergrijs 

en op je kruin verschijnen kale plekken

ook zie ik plooien, rimpels, bruine vlekken 

op handen en gezicht, dat is de prijs 

 

van noeste arbeid en van ouderdom

Je stramme spieren missen soepelheid 

en tevergeefs jaag je naar ijdelheid

Ooit was je mijn volmaakte bruidegom

 

Maar in het kaarslicht blinkt je kunstgebit

je gele tanden zijn weer hagelwit

je tere huid is glanzend als fluweel

 

Jij bent die ene man van wie ik houd

mijn prins, mijn jonge god, al ben je oud

mijn lief die ik met trage vingers streel

 

@ Nel Goudriaan januari 2018

 

Opgebrand

 

Mijn voorouders ontstaan uit bijenwas 

verlichtten lange kloostergangen 

luisterden naar koorgezangen 

van monniken in lange pij

wierpen hun licht op boek en ganzenveer 

ter eer en glorie van de Heer

Zij stierven eenzaam in de kou

voor hen geen warme flakkeringen

er resten slechts herinneringen 

 

Ik ben gegoten in paraffine 

voorbestemd om anderen te dienen

zonder klagen, zonder vragen 

Mijn lichaam ooit robuust en fier topfit

is nu verworden tot een krater zonder pit 

mijn vet verbrand, mijn vuur gedoofd

voor mij geen huis waarin ik schuil

Men wierp me achteloos bij het vuil

 

Ik streek jouw plooien spiegelglad

je rimpelhuid liet ik weer stralen

door mij kon je weer ademhalen 

mijn troost was teder als fluweel

ik stond je bij toen jij

voorgoed je ogen sloot

maar wie troost mij

de laatste uren voor mijn dood?

 

 @ Nel Goudriaan

2 december 2017

Nachtlied

 

Niet meer schromen, geef je over 

aan de tover van de nacht

Laat de dromen nu maar komen

Laat de waterbeken stromen

Vlij je in hun bedding zacht

 

Niet meer schromen, geef je over 

aan de tomeloze nacht

Laat de paarden galopperen 

Laat de zwaarden revancheren 

al jouw angsten en hun macht

 

Niet meer schromen, geef je over

aan de stilte van de nacht

Laat het duister nu maar fluisteren

Je hoeft enkel maar te luisteren 

naar het kloppen van je hart 

 

 Niet meer schromen, geef je over

aan de onschuld van de nacht

zonder zorgen, wees geborgen

er wacht weer een nieuwe morgen 

vol van frisse levenskracht 

@ Nel Goudriaan 30- 01-2018

Leeg huis

 

van buiten lijkt dit huis een mausoleum

binnen schuifelt een man 

in een grijs pak

als een schaduw in het avondlicht 

een muis komt plat tevoorschijn 

uit mijn pyamabroek 

gillend klim ik op een stoel 

daar heb je op geslapen, lacht mijn broer 

 

mijn vader fluistert over de man 

die zich verhing in eigen huis

achter grijs beslagen ramen

een tafel met een bord 

vol groene schimmel en een vissenkom

aan het plafond een lege haak

 

mijn moeder plukt overhangende 

takken van paarse seringen

uitbundig bloeiend langs de vaart

achter het verlaten huis

vult lege vazen

ons huis geurt naar dood

 

sindsdien

 sluipen muizen door mijn dromen

kruipen witte maden over grijze mannen

hangen pakken aan haken in plafonds

sluimert in mij een onbestemd verlangen 

naar een seringenstruik in het paars

elk voorjaar weer

 

Nel Goudriaan 04-11-2017

Gedicht voor Poëzie Werkplaats

Thema: Griezelig en eng

Dit gedicht kreeg een plaats in de top 1000 van de Turing Gedichten Wedstrijd 2018

Hierbij het juryrapport:

 

Bedankt voor je inzending.Ik vind de gothische, spookachtige treurigheid van dit gedicht heel tof. Het begint al met die titel, die allerlei mogelijkheden opwekt over de inwoners die we later tegenkomen: als ze niet al daadwerkelijke spoken zijn zouden ze het net zo goed kunnen zijn. En dan al die schuifelende, grijze mensen die elkaar van een afstandje observeren en vooral hun routines lijken vol te houden, zonder te weten waarom. Het doet me denken aan van die plotloze Franse films over aristocraten die stug volhouden aan hun fazantenjacht terwijl er buiten een oorlog broeit.Wat ik tijdens het herlezen iets minder begin begon te waarderen is het vrij kale taalgebruik. Je zinnen zijn nu allemaal wat proza-achtig, wat goed werkt om de sfeer neer te zetten, maar ik denk dat juist bij zo'n gedicht je het je wel kunt veroorloven om wat grootser en uitbundiger te worden qua woordkeuze. In de laatste strofe doe je dat veel meer dan in die daarvoor; dat werkt heel goed voor mij. En daarnaast ben ik wel benieuwd naar een kleine hint van wat er buiten dat huis aan de hand is.Maar zoals gezegd heb je hier heel effectief een sfeer neergezet, en dat is een uitstekend begin voor een gedicht. Als je volgend jaar weer in wil sturen hoop ik je inzending te mogen lezen.

 

 

Je kunt stilstaan

in een weide met blauwe hemelbloemen

wachten totdat ze verwelken

wachten tot het hartzeer is geweken

je kunt blijven koesteren

oplossen in het niets

stilstaan is een soort van sterven

 

Je kunt doorgaan

wakker worden en naar buiten gaan

de scherpe kanten van de rots uitdagen

 omhoog klauteren vallen en weer opstaan 

Zien hoe die zachtgele vlinder fladdert in de zon

het geluk vangen met een camera

herinneren is een woonkamer

 

je kunt verdergaan

jezelf overwinnen en de top bereiken 

zien hoe vlakken in velerlei kleuren

zich verbinden tot een schitterehd vergezicht

stoppen met vragen, de stilte laten ademen 

 luisteren, proeven en verwonderen

voortgaan is een vorm van leven

@Nel Goudriaan 12 mei 2018

(nieuwe versie van gedicht van juni 2017)