Zonlicht
Het kan geen toeval zijn: vandaag kwam het gedicht ‘Mimosa’ van J. C. Bloem mijn mailbox binnen met daarin de volgende regels:
‘Zonlicht waast door wein’ge kieren heen
Als een gouden uitgeblazen adem’
Een prachtig beeld; het zonlicht grijpt elke kans aan om door te komen en vult met haar adem zelfs een bijna afgesloten ruimte. Ik denk aan straatstenen waartussen soms een mooie bloem tevoorschijn komt, terwijl er nauwelijks vruchtbare aarde aanwezig is.
Maar er is geen leven zonder de voortdurende aanwezigheid van de dood. Zo eindigt Bloem het gedicht:
‘Daar staat in een oude Sèvres-vaas
Een verwelkende mimosa-tak,
Gele bolletjes op zwarte stelen,
En die geuren drijven in de kamer
Stervend, als ’t geluid van fluiten ’s nachts.’
Nel Goudriaan 10 augustus 2016