UKV van de week bij Schrijven Online 21 november 2022
‘Het spijt me oprecht dat je je onveilig voelt. Zo zou het in onze organisatie niet mogen zijn. Als bestuur streven wij ernaar dat onze leerkrachten met plezier naar hun werk gaan. Dat straalt onmiddellijk op de leerlingen af.’
‘Wat zeg je? Collega’s die over je roddelen en een leidinggevende die lachend toekijkt? Daar moet je tegen kunnen. Een beetje weerbaarheid is op zijn plaats.’
‘Collega’s verspreiden negatieve berichten over je bij ouders van leerlingen? Je ziet spoken, ik vrees dat je een beetje overspannen bent. Een advies: wees minder teergevoelig. Je bent zelf medeverantwoordelijk voor een goede werksfeer.’
Nel Goudriaan, 21-11-2022
Jarenlang gaf hij haar wekelijks rode rozen. Haar lievelingsbloemen. De lege champagnefles op het tafeltje van de hotelkamer diende als vaas.
Ze liet de teugels van haar strenge opvoeding los. Vrij en onbekommerd gaf ze zich aan hem en ze vierden uitbundig de liefde. In het volle licht.
Thuis liep ze mee in het gareel van een liefdeloos huwelijk. Haar echtgenoot raakte haar zelden aan. Slechts in het donker.
“Geen bloemen”, stond er op de zwartomrande rouwkaart. Toen de stoet vertrokken was, legde hij ongezien een roos op haar graf en sloop weg als een dief in de nacht.
Nel Goudriaan, 25 0ktober 2022
UKV van de week bij Schrijven Online 14 oktober 2022
Martha’s handen hangen slap langs haar lichaam. Het zijn dezelfde handen die de afgelopen jaren alle ballen in de lucht hielden. Nu liggen deze ballen verspreid over de vloer: een paarse van haar zieke moeder, drie rode van haar kinderen, een blauwe van haar veeleisende baas.
De koffie is koud geworden. Om haar heen hangt een geur van oud zweet. De geluiden in de kamer bereiken haar oren niet. Haar ogen zijn gesloten.
Vlak naast haar ligt een gouden bal. Ooit glanzend, nu bedekt met een laag stof. De enige die ze niet in de lucht wist te houden.
Nel Goudriaan, 14-10-2022
UKV van de week bij Schrijven Online
Genadeloos brandt de felle zon op mijn oververhitte lijf. Zandkorrels branden tussen mijn tenen. De staalblauwe lucht steekt fel af tegen het witte zand. Ik lik met mijn tong langs mijn kurkdroge lippen.
Moeizaam sjok ik voort.
Vanuit het niets klinkt een stem: ‘Kom naar het koele water uit mijn bron.’
Voor mijn oog verschijnt een meer met daaromheen sinaasappel- en vijgenbomen.
‘Eet en drink, er is genoeg.’
Met mijn laatste krachten ren ik naar de paradijselijke plek, maar de afstand wordt niet kleiner.
‘Ik draag je.’
Mijn ogen vallen dicht. Ik zweef door de lucht. Hoger, steeds hoger.
© Nel Goudriaan, 26-09-2022
UKV van de week bij Schrijven Online
Het cadeau
Drieënvijftig jaar heeft ze moeten wachten, voordat hij in haar leven kwam: de man van wie ze zelfs niet had durven dromen. Gespierd, bruine krullen en volle lippen om te zoenen.
‘Alsjeblieft,’ zegt hij, als hij haar een pakje overhandigt. ‘Voor de mooiste en liefste vrouw van de wereld.’
Vol verwachting opent ze haar verjaardagscadeau. Uit een kartonnen doos komt er een onooglijke bol dor hout tevoorschijn.
Ze slikt haar tranen weg en zegt: ‘Is dat zoals jij mij ziet?’
‘Ja, antwoordt hij met een glimlach. ‘Deze roos van Jericho bloeit eeuwig, als je haar maar voldoende water geeft.’
Nel Goudriaan 18-07-2022
UKV van de week bij Schrijven Online
Zie hem eens zitten, hoog in de boom. Luidkeels verdedigt hij zijn territorium. Van ‘s morgens vroeg tot ‘s avonds laat zingt hij hetzelfde melodietje. Met aan het eind de vinkenslag.
Het eksterpaar dat een nest bouwde in “zijn” boom tolereert hij slechts. Het deert hem niet dat de bladeren van de conifeer bruin kleuren. Sommige takken zijn helemaal kaal.
Hoe kan hij weten dat de boom gekapt wordt, wanneer de zomer voorbij is? Wat weet deze vink van vergankelijkheid en sterven?
Zijn zang zwelt aan en domineert alle andere geluiden. Voor hem telt slechts het hier en nu.
Nel Goudriaan, 15 juni 2022
UKV van de week bij Schrijven Online
Haar wang gloeit nog na van de harde klap. Regendruppels glijden als stralen van een lauwe douche over haar gezicht en wissen haar tranen
Op de scherpe woorden van haar moeder krijgt de regen geen vat. Ze blijven haken in haar geest. “Jij kunt niets. Alles valt stuk onder jouw handen.”
Ze hangt haar schooltas aan de kapstok. De blik van de juf ontwijkt ze.
In de lunchpauze staart ze naar haar lege trommel.
‘Heeft je moeder je alweer geen brood meegeven?’ De juf fronst haar wenkbrauwen.
‘Mijn mama is de allerbeste.’
Met een vuist bedekt ze haar wang.
© Nel Goudriaan, 9 juni 2022
UKV van de week bij Schrijven Online
Voorzichtig sla ik de bladzijden om van het oude boek. Het vergeelde papier draagt de sporen van de tijd.
Zijn sporen.
Mijn vingers glijden over de potloodstrepen die hij plaatste onder voor hem belangrijke passages. Ik pak een loep om zijn handschrift te ontcijferen. Veelvuldig zijn de aantekeningen en uitroeptekens in de zijlijn.
Mijn oog valt op een rood omcirkelde naam: “David”. In de kantlijn staat “Ik heb je lief. Voor altijd de jouwe.”
In een flits zie ik mijn oma, zittend aan de tafel, met ogen vol droefheid. Zij nam haar nooit uitgesproken verdriet mee in het graf.
© Nel Goudriaan 24 mei 2022
UKV van de week bij Schrijven Online
De zon schijnt fel over het dorrende weiland. In de schaduw van een oude eik staan, dicht opeengepakt, een aantal koeien.
Vanuit de verte luiden de kerkklokken. Zwarte gestaltes schuifelen in een lange rij naar de zondagse eredienst. Even later galmt statig psalmgezang vanuit de open ramen van de dorpskerk:
“Hij zal ons geleiden
naar grazige weiden”.
De koeien staren lodderig voor zich uit, alsof de wereld rondom hen niet bestaat.
Plotseling klinkt de zang van een merel, melodieus en sierlijk. Een tegengeluid dat de hele noten van de psalmen overstemt.
Een koeienplas klatert op de uitgedroogde grond.
© Nel Goudriaan, 19 mei 2022
UKV van de week bij Schrijven Online
Ademloos kijken ze naar hem op.
‘Je oude leven moet worden verteerd. Pas dan komt er ruimte voor het Ware Zelf’.
Hij neemt een brandende sigaret in zijn hand en drukt deze in zijn vlees. ‘Zo doe je dat, elke dag een stukje, tot er enkel Geest overblijft.
In het halfduister verschijnen brandende punten. De scherpe sigarettengeur vervult de ruimte. Hier en daar klinken kreten van pijn.
Hij opent de deur. De frisse buitenlucht stroomt binnen. ‘Adem het nieuwe leven in.’
Een jonge vrouw talmt.
‘Jou kies ik uit. Ik bevloei je met mijn kostbare vocht.’
Dankbaar glimlacht ze.
© Nel Goudriaan, 11 mei 2022
UKV van de week bij Schrijven Online
Onwennig zitten we aan een vreemde keukentafel.
‘Stamppot is een typisch Hollands gerecht,‘ zegt de gastvrouw. Haar wangen blozen.
Traag schuiven de kinderen de de spekjes op een hoopje. De vorken krassen snerpend op het stenen bord.
In mijn hoofd klinkt het geluid van bommen. Onze stad, ons leven, onze dromen. Wat is ervan overgebleven?
Mes en vork leg ik op mijn bord met de resten van de stamppot. Mijn ogen dwalen af naar het raam.
Buiten een staalblauwe hemel boven een veld vol heldergele narcissen. Ik knipper tegen het felle licht.
© Nel Goudriaan, 24 april 2022